Esim vefat etti

Murat ölünce… bir şey oldu bende,” dedi. “Sanki her şey elimden gitti. Evin anahtarını değiştirince… kontrol bende sanmıştım.”

Bu cümleyi duyduğumda içimdeki öfke yer değiştirdi. Azaldı demiyorum. Ama biçim değiştirdi. Çünkü bu, “planlı kötülük” değil, “yanlış panik” gibi geliyordu.

“Çocuklarım korktu,” dedim. “Arabada kalmadık belki ama o gece… onlar evinin kapısının açılmadığını gördü. Bu yeterince kötü.”

Nermin Hanım’ın yüzü bir an yumuşadı.