İki yıl önce, on sekiz yaşındaydım

Yalnızlıkla Başlayan Bir Gece Geceydi. Ev sessizdi, sadece duvarda asılı eski saatin tiktakları duyuluyordu. On yıldır yalnız yaşayan bir kadındım. Kimseye muhtaç değildim; eşimden kalan emekli maaşım, başımı sokacak evim, arada bir oğlanların gönderdiği para… Yine de bir iç boşluk vardı ki, öyle para pulla dolmuyor. O gece elime telefonu aldım. İçimde bir sızı: “Ben de hâlâ bir kadınım.