6-7 yaşlarımda farkettim

Ablanın kırmızı çamaşırını giymek ister misin?”
Ne diyeceğimi bilemedim. Sanki içimdeki o başka ben “evet” dedi. Çünkü o kıyafetleri giymek içimdeki kişiyle birleşmem gibiydi. O an sadece kendim olmak istedim. Giydim. Ama… o an bittiğinde, gözlerindeki bakışı gördüğümde bir ürperti hissettim. Kalbim delice atmaya başladı. Yanımda kalmak istiyordu. Daha fazlasını yapmak istiyordu, hissettim. Ama ben istemiyordum.

İçimdeki çocuk birden bağırmaya başladı:
“Korkuyorum!”
O an hiçbir şey söylemeden kaçtım. Kapıyı çarptım. O gün suskunlaştım ama içimde bir şeyler değişmişti.