Adım Zübeyde 3 yıldır dulum ailemle yaşıyorum, bugüne kadar masraflarımı

Benim adım Zeynep… On altı yaşımda köyden şehre götürdüler beni. “Fabrikada çalışacaksın, ailene para göndereceksin.” dediler. Çocuktum, safça inandım. Oysa fabrika falan yokmuş… Demir kapılar ardında satıldığımı anladım. O günden sonra hayatımda hiçbir şey aynı olmadı. Bana kimse adımla seslenmedi; sadece bir numara verdiler. Aynanın karşısına geçmeye utanır oldum. Her gece biraz daha öldüm, her sabah gözlerimin altındaki morluklarla uyandım. İçimde tek teselli, çocukken yazdığım ve gizlice sakladığım eski bir defterdi. Son sayfasında şöyle diyordu: “Bir gün buradan kurtulacağım.” Aradan yıllar geçti…