Elifin hikayesi bu

Her sabah uyanmak için bir sebep buldum.

Birkaç gün sonra Elif’in odasına girdim. Bana yaptığı yarım kalmış bilekliği bileğime taktım. Ayçiçeği defterini açtım.

Gülümsedim.

O gece, sarı kazak kucağımdayken fısıldadım:

“Onlara ben bakacağım… senin yaptığın gibi.”

O gece ilk kez kâbus görmeden uyudum.Ve sabah güneş içeri süzülürken, bir anlığına Elif’in hâlâ burada olduğunu hissettim.

Bir hayalet gibi değil…

Geride bıraktığı iyilikle.