KAHRAMANMARAŞ'ta bir adam minibüste kalp krizi geçirdi. 20 dakika boyunca kalbi çalışmayan adam hastanede adeta yeniden canlandı. O vatandaşın kendine geldiğinde ilk sorusu şaşkına çevirdi. Olay, Kahramanmaraş-Türkoğlu arasında yolcu taşıyan minibüste meydana geldi. 54 yaşındaki Hüseyin Açıkgöz, akşam saatlerinde çalıştığı yerde mesaisini tamamlayarak kent merkezinden Türkoğlu ilçesindeki evine gitmek için minibüse bindi.
Bir müddet minibüste yolculuk yapan Açıkgöz, aniden fenalaşarak kafasını minibüs şoförünün omzuna düşürdü. Şoför ise rahatsızlanan ardından da kalbi durup vücudu soğumaya başlayan yolcusunu 'öldü' düşüncesi olmasına rağmen zaman kaybetmeden Sular Akademi Hastanesi Acil Servisine getirdi. Burada doktorların müdahaleleri sonrası kalbi çalıştırılan hasta, yapılan anjio ile kapalı 5 damarı açılarak sağlığına kavuşturuldu. Yaklaşık 20 dakikalık süreç sonrası hayat dönen Açıkgöz, yaşadıklarını anlattı."20 dakikalık ölüp geri dirilmişim" Yolculuk yaparken kalp krizi sonucu ölü olarak hastaneye getirildiğini ifade eden Hüseyin Açıkgöz, "Bir yerde şoför olarak çalışıyordum ve akşam işim bitince eve gitmek için minibüse bindim. Ben minibüsün önünde oturuyordum ve kafam düşmüş şoförün omzuna. Minibüs şoförü beni elleyip vücudumda soğukluk hissedince, 'Bu öldü, ben bunu direkt götüreyim' demiş. Ben de son anda, 'Ölmüş bu' dediklerini duydum, sonrasını hatırlamıyorum.
Beni ölü olarak getiriyorlar. Rüya gördüm ya da görmediğimi bilmiyorum. Kendime geldiğimde, 'Uzayda mıyım? Yoksa evde miyim?' diyordum. 20 dakikalık ölüp geri dirilmişim. Doktorlarımız beni hayata tutundurdu, çok teşekkür ederim. Ölen bir insanı 20 dakika sonra hayata döndürmek Allah'ın kudretidir. Allah doktorlarımıza güç versin. Hepsine çok teşekkür ederim" dedi.
Annem küçük yaşta evlenmiş. o yüzden yemek yapmasını, dikiş dikmesini bilmezmiş. Bir gün babannem yığmış önüne yorganları "ben komşuya gidiyorum, gelene kadar dikersin" demiş. Annem uğraşmış yapamamış, başlamış ağlamaya ama nasıl ağlamak hüngür hüngür. Babam tam o esnada içeri girmiş ve anneme öyle bir şey demiş ki.. Öylece kalakalıp boğazı düğümlenmiş ne diyeceğini bilemeyecek hale gelmiş.. Sonrasında.. 
dik bunları" demiş. Annem başlamış dikmeye ama gücü yetmiyor, iğne geçmiyor yorgandan. Hem ağlıyor hem dikmeye çalışıyor ama bir türlü olmuyor. Ya iğneyi eline batırıyor ağlıyor, ya dikemediğinden babaanneme ne söyleyeceğim diye ağlıyor, sürekli ağlıyor... O sırada babam öğle yemeğine eve gelmiş. Annemi öyle ağlar görünce almış eline iğne ipliği başlamış yorganları dikmeye. Bir, iki, üç derken hepsini dikmiş kaldırmış köşeye. Sonra yemeğini yiyip gitmiş, babaanneme de hiçbir şey söylememiş.
Babaannem geldiğinde yorganları hazır bulmuş. Hayatı paylaşmaktır EŞ olmak. Elinden tutmak, omuz vermek, gönlünü almak, değerli olduğunu hissettirmek, kıyamamak, destek olmaktır naifçe. Yol yormuyorsa eğer, yoldaşındandır..."
Bir, iki, üç derken hepsini dikmiş kaldırmış köşeye. Sonra yemeğini yiyip gitmiş, babaanneme de hiçbir şey söylememiş. Babaannem geldiğinde yorganları hazır bulmuş. Hayatı paylaşmaktır EŞ olmak. Elinden tutmak, omuz vermek, gönlünü almak, değerli olduğunu hissettirmek, kıyamamak, destek olmaktır naifçe. Yol yormuyorsa eğer, yoldaşındandır..
