Cocuklarım arasında tercih yapmak zorunda kaldım, o yüzde kendimi suçluyorum” diyen anne şunları söyledi; “5 tane çocuğum var. İkisi uzak mahalledeydi, üçü yanımdaydı uyuyorlardı. Sabah ki depremden sonra eve tekrar girdik. Ondan sonra da zor çıktık yani. Engelli görümcem vardı, kaynanam vardı. 
. Ben önce küçük çocuğumu çıkarttım, en savunmasız onun olduğunu düşünerek. 5 yaşındaki kızım ise uyuyordu. ‘Deprem durdu’ dedik, ‘Artık olmaz’ dediler. Yemeğimizi yedik, bulaşıkları makineye attım.
İçeriye adım attım, Allah’ım öyle bir geldi ki adım atamıyoruz. Sonra dışarı çıktım bağırdım 5 yaşındaki çocuğum kaldı içeride diye. Küçük çocuğumu alıp tekrar içeri gireceğim ama olmadı. Eşim var o da canını kaçırıyor. ‘Çık’ dedim, ‘Çocuğun var, annen var’ dedim. ‘Nasıl getireyim gitti’ diyor. Sallanan eve çıktı zar zor. Uyuyan çocukları uyandırdı. Tek tek getirdi. 5 yaşındaki kızımı da babaannesi ‘Kalk annen gidiyor’ diyerek kaldırmış. Tek başına inmiş aşağıya. Ağzından toz gire gire, yıkıla yıkıla inmiş tek başına. Ee bağırıyorum çocuğumu emanet edecek hiç kimse yok. Tek başıma dışarıda kaldım.Karşımda oturana bağırıyorum, o bana bağırıyor. O an ölüm korkusu sardı çok kötüydü.
Çocuklarım arasında tercih yapmak zorunda kaldım. O yüzden de kendimi suçluyorum. Acaba yanlış mı yaptım, doğru mu yaptım diyerek. Onu da tek elimle kaldırabilirdim. Ama o zaman da diğerine uzanamazdım. Sadece bağırmaya gücüm yetti. Hiçbir şey yapamadım.”
