Osmanlı devleti de 1884 yılında bu işletmeleri bir talimatnameye bağlı olarak devlet kontrolüne almış. Çalışan kadınlar ise işçi statüsündedir. Devlet, çalışan kadınların sağlık kontrolünü düzenli bir şekilde gerçekleştirmekle yükümlüdür. Her türlü hijyen ve sağlık malzemesi de yine devlet tarafından temin edilmektedir.
Bir hapishaneden daha ağır kuralların olduğu yerler genelevler. Pek kimsenin umrunda olmasa da, çalışan kadınlar için durum bu ve bundan daha vahim. Çalışan kadınlar, yaşları ilerlese bile yaş sınırını doldurmadan emekli olamıyorlar. Bu sebepten çoğu, ilerleyen yaşlarına rağmen hala çalışmak durumunda kalıyor. Bu evler, çalışan kadınların tek yaşam alanı değil. Onların kendilerine ait hayatları, okuttukları çocukları ve saklamak zorunda kaldıkları meslekleri var. Çoğunun çocuğu, annelerinin mesleğini bilmiyor. Toplumun yarattığı baskı ve değer yargılarının, evlatlarının üzerinde travma yaratması en büyük endişeleri.
"Kadınlar köle gibi çalışıyor. O halde erkek genelevi de açılsın" çağrısı, ülkemizdeki erkekler tarafından ilgiyle karşılanmış ve 1 hafta içerisinde 2 binin üzerinde başvuru talebi almış. Gelen talepteki açıklamaların gerekçesi ise işsizlik.
Ülkemizdeki ilk genelev Osmanlı İmparatorluğu döneminde 1884 yılında resmi bir talimatname ile açılmıştır.
Genelev işletmecisi denilince akla gelen ilk isim olan Matild Manukyan, 38 evin sahibi olarak yatırımlarını gayrimenkule çevirmiş bir vergi rekortmeni.
Burada çalışan kadınlar için işverenlerin oldukça katı kurallar var: Müşteriyle kapı önünde konuşmak, pencereden bakmak, ölüm kalım meselesi olmadıkça izin kullanmak bile yasak.
Bu evler, çalışan kadınların tek yaşam alanı değil. Onların kendilerine ait hayatları, okuttukları çocukları ve saklamak zorunda kaldıkları meslekleri var.
